Necip Fazıl Kısakürek Şirleri

Necip Fazıl Kısakürek Şirleri

Beklenen

Ne hasta bekler sabahı, Ne taze ölüyü mezar. Ne de şeytan, bir günahı, Seni beklediğim kadar. Geçti istemem gelmeni, Yokluğunda buldum seni; Bırak vehmimde gölgeni Gelme, artık neye yarar?

Necip Fazıl Kısakürek Kaldırımlar 1  Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında; Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum. Yolumun karanlığa saplanan noktasında, Sanki beni bekleyen bir hayâl görüyorum. Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık; Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar. İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık; Biri benim, biri de serseri kaldırımlar. İçimde damla damla bir korku birikiyor; Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler... Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor; Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler. Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi; Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır. Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi; Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır. Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta; Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum! Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta; Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum! Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin; İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler. Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin; Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler. Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim; Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları! Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim; Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları. Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya; Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi. Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya, Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi.. Necip Fazıl Kısakürek Sakarya Türküsü  İnsan bu, su misali, kıvrım kıvrım akar ya;  Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.  Su iner yokuşlardan, hep basamak basamak;  Benimse alın yazım, yokuşlarda susamak.  Her şey akar, su, tarih, yıldız, insan ve fikir;  Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.  Akışta demetlenmiş, büyük, küçük, kâinat;  Şu çıkan buluta bak, bu inen suya inat!  Fakat Sakarya başka, yokuş mu çıkıyor ne,  Kurşundan bir yük binmiş, köpükten gövdesine;  Çatlıyor, yırtınıyor yokuşu sökmek için.  Hey Sakarya, kim demiş suya vurulmaz perçin?  Rabbim isterse, sular büklüm büklüm burulur,  Sırtına Sakaryanın, Türk tarihi vurulur.  Eyvah, eyvah, Sakaryam, sana mı düştü bu yük?  Bu dâva hor, bu dâva öksüz, bu dâva büyük! ..  Ne ağır imtihandır, başındaki, Sakarya!  Binbir başlı kartalı nasıl taşır kanarya?  İnsandır sanıyordum mukaddes yüke hamal.  Hamallık ki, sonunda, ne rütbe var, ne de mal,  Yalnız acı bir lokma, zehirle pişmiş aştan;  Ve ayrılık, anneden, vatandan, arkadaştan.  Şimdi dövün Sakarya, dövünmek vakti bu ân;  Kehkeşanlara kaçmış eski güneşleri an!  Hani Yunus Emre ki, kıyında geziyordu;  Hani ardına çil çil kubbeler serpen ordu?  Nerede kardeşlerin, cömert Nil, yeşil Tuna;  Giden şanlı akıncı, ne gün döner yurduna?  Mermerlerin nabzında hâlâ çarpar mı tekbir?  Bulur mu deli rüzgâr o sedayı: Allah bir!  Bütün bunlar sendedir, bu girift bilmeceler;  Sakarya, kandillere katran döktü geceler.  Vicdan azabına eş, kayna kayna Sakarya,  Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya!  İnsan üç beş damla kan, ırmak üç beş damla su;  Bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu.  Geldi ölümlü yalan, gitti ölümsüz gerçek;  Siz, hayat süren leşler, sizi kim diriltecek?  Kafdağını assalar, belki çeker de bir kıl!  Bu ifritten sualin, kılını çekmez akıl!  Sakarya, sâf çocuğu, mâsum Anadolunun,  Divanesi ikimiz kaldık Allah yolunun!  Sen ve ben, gözyaşiyle ıslanmış hamurdanız;  Rengimize baksınlar, kandan ve çamurdanız!  Akrebin kıskacında yoğurmuş bizi kader;  Aldırma, böyle gelmiş, bu dünya böyle gider!  Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz;  Sen kıvrıl, ben gideyim, Son Peygamber Kılavuz!  Yol onun, varlık onun, gerisi hep angarya;  Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk, Sakarya! ..  (1949)